Un Long Dimanche...

Het is vandaag 1 september. De deur bleef dicht in huize Zwarthoed-Schilder, op wat rookpauzes en een vroeg hardlooprondje na; we hielden een pyamadag met onze gewone kleren aan.

Deze eerste dag van de 8 maanden durende R-in-de-maand-periode paste zonder aanpassingen achter het tabje 'Eerste dag van 8 maanden durende R-in-de-maand-periode': hij was grijs, fris, winderig, herfstig, saai en nogal lang als je het mij vraagt.

Ik verveelde me menigmaal, terwijl de rest van mijn kleine gezinnetje gulzige slokken nam van deze zondagse huiselijkheid. Ik deed daarom wat water bij de wijn, zeurde niet, stelde niets voor en keek over de schouder van mijn dochter mee naar Telekids, zo'n hele dag, slechts onderbroken door voetbal en het middag- en avondeten. Ik las de Jan, 101 Woonideeën, de krant, Volkskrant Magazine, Elsevier Stijl Magazine, dwaalde af met mijn gedachten naar het decennium dat ik als meisje door heb gebracht in de paardenstallen (dochter keek naar het kinderfilmpje Bibi & Tina op de manege, vandaar), ik maakte een boodschappenlijstje voor het kermisweekend en besloot daarop dat ik een pan goulashsoep zou maken voor de vuile trek, ik keek veelvuldig uit het raam waarachter de wind zonder succes de bladeren van de bomen leek te rukken en ik rook ontelbare keren aan het haar van mijn dochter - een geur die nimmer zal vervelen en met stip de lekkerste is die ik me kan indenken.

Fantastisch vond onze kleine meid het, de hele dag thuis met papa en mama, zonder plan, zonder klok en zonder school.

Ik kan mij nog goed herinneren hoe fijn ik het vond als ik op een herfstige middag na school thuis was en tv keek, terwijl mijn moeder de was stond te strijken. Op zulke donkere middagen zette ze de kaarsjes aan en maakte thee voor me zoals moeders dat doen. De geur die het hete stijkijzer op het textiel achterliet zal ik de rest van mijn leven associëren met die door mijn moeder gecreëerde huiselijkheid. Het warme nest dat rook naar fresia's, strijken, boenwas en koffie.

Met die gedachte in mijn achterhoofd gun ik mijn dochter met liefde deze zondagen en ik hoop dat ook zij zich die zal herinneren als een gezellig en warm rustpunt tussen de drukke schoolweken in.

Ik moet het alleen nog even leren, van de zondag te houden. Het zal zonder twijfel weinig protest opleveren als ik voorstel het vaker te doen en door oefening beter te worden.

Maar komende zondag even niet: dan kan de dag niet lang genoeg duren voor mama en mag oma, net als toen, dezelfde warme armen om mijn meisje heen slaan zoals ze dat ook bij mij deed.

Zulke zondagen noem ik balansen; zonder hou je het niet de rest van je leven vol.

Welterusten allemaal!