Sinterklaas, Sinterklaas en Natuurlijk Zwarte Piet

Een overvolle dijk vanavond, kroegen en cafés tot de laatste barkruk bezet, de ramen beslagen. En hoewel het niet eens zo koud is hebben we onze kleine meid toch goed ingepakt in skibroek en wollen muts, sjaal en wanten.

De pakjesboot is nog niet in zicht en ze zit met roze blosjes op papa's schouders mee te roepen en te zingen met de andere duizenden kinderen. De gretigheid en nieuwsgierigheid en ongeduldige afwachting in haar bleke gezichtje blazen mijn hart op van ontroering en vervoering en liefde. Wat is de sinterklaastraditie toch mooi.

De mistige en donkere haven voor ons, de stoomboot die inmiddels aan komt varen waarop tientallen Pieten in felgekleurd fluweel met gouden biezen staan de dansen, met lichtjes in hun handen, het fanfarekorps dat afwachtend staat te verkleumen, kringeltjes uitademend onder de oude visafslag, de sinterklaasliedjes die krakend en schel uit de luidsprekers klinken, het prachtige vuurwerk. Zoveel mensen. Het is een wonderlijke jaarlijkse gebeurtenis.

Ook al liegen we gezamenlijk alle stukjes en beetjes aan elkaar vast, lullen we ons uit elke volgende vraag van de kinders door hen nog meer leugens en verzinsels op de mouw te spelden (totdat ze de leeftijd krijgen waarop we de grote ideale bel met daarin de Sint, de pakjesfabriek, de stoomboot, hulpsinterklazen, Amerigo en al zijn Pieten uit elkaar laten spatten. Waarop ze zich bedrogen voelen - volledig terecht natuurlijk), het feit dat alle kinderen die bebaarde man in dat rode gewaad adoreren en oprecht geloven dat hij aan ieders wensen kan voldoen; het is een traditie die een traditie moet blijven, dan wel met witte, dan wel met zwarte Piet.

Die van mij zit er volledig in, in die fantastische sprookjeswaanzin en dit jaar voor het eerst eigenlijk. Met open mond en in diepe concentratie vulde ze vanavond de getekende Piet met haar nieuwe viltstiften en rolde de tekening daarna tevreden op waarna ze hem in haar schoen deed. Ze wist zeker dat er in de ochtend een cadeautje in zal zitten. Want de Pieten hebben natuurlijk een sleutel van alle huizen, ze weten dat ze met Sint Maarten al een volle tas met snoep op heeft gehaald -en dat dus al in overvloed heeft-, en dus zal Piet kiezen voor een klein cadeautje.

Ik kijk naar de schoenen bij de schouw waarvan de kleinste gevuld is met een tekening, en verwacht bijna zelf ook even dat er vannacht Pieten langs zullen komen...