Rijkdom

Hoe vaak zit ik niet hebberig achter de laptop, turend in de digitale etalages van de legio webshops die het wereldwijde web rijk is. Hoe vaak wens ik niet dat ik 's ochtends wakker word en er een koffer geld in het midden van de huiskamer staat met drie rond-de-wereld-tickets erbovenop, slippers ernaast en een gewassen en gestreken short en shirtje voor het gezin, keurig op een stapeltje op de tafel, klaar voor vertrek.

Of de keren dat ik op Marktplaats struin om prijzen van de best onderhouden Volkswagen Kevers te vergelijken, te speuren naar de mooiste kleur en te berekenen hoe lang het me zal duren voor ik zo'n stokoude vierwieler kan kopen. Voor mezelf.

Of die handgeweven kelim die ik graag onder de salontafel zou willen van achthonderd euro die zevenhonderdvijftig euro te duur is voor mijn beurs. De tientallen arthouse films die ik wil bestellen inclusief een doorbetaalde vrije dag per week om ze werkelijk te kunnen gaan zien, samen geleverd  met op maat gezaagde eikenhouten wandplanken waarop ze stof kunnen vergaren. Idem dito voor de boeken die ik als in de Parijse Bibliothèque Nationale uit zou stallen, plafondhoog, zowel Nederlands- als Engelstalige versies, in eerste druk.

Ik spreek uiteraard over materialisme. En misschien ook een beetje het gebrek aan financieel management in ons huishoudboekje. In feite heb ik niets te wensen en kom ik niets tekort, brengt mijn fiets me overal waar ik wil en kan ik zelfs een bankstel vervoeren in mijn krat als ik zou willen. We genieten iedere dag een hemelse maaltijd en douchen met warm water. Dus soms kun je beter je verwachtingen iets bijstellen dan steeds maar blijven turen in de verte, hopend op meer en mooier.

Ik ken iemand die heel goed in de slappe was zit, maar wiens dochter met psychische problemen in een kliniek zit. Je zou kunnen zeggen dat hij alles heeft wat zijn hartje begeert en dat is in materialistisch opzicht ook zo. Maar die ene grote wens om zijn dochter te genezen is nergens te koop. Zelfs niet met peperdure overzeese therapie. Nogal een schrijnende gedachte.

En toen ik gisteren met mijn man en dochter in een auto volgeladen met gedragen kleding en gelezen boeken in alle vroegte naar het NDSM-werf reed, op weg naar de IJ-hallenmarkt, was ik vastbesloten er aan het einde van de dag met een dikke zak geld vandaan te rijden. Ik wist zeker dat de opbrengst hoger zou zijn dan vorige keer. En met goede moed hingen we de beste stukken op hangers, onderhandelden over de prijs, gingen vervolgens over op euro-verkoop en uiteindelijk, met roodverbrande schouders en neuzen aten we een frietje mayo van de winst, met dochterlief onder de kraam die steentjes zocht om er cadeautjes voor de klanten van te maken en we telden het laatste half uur af tot we de overgebleven boel weer in konden laden. Onze geldkist zat vol gouden munten en wat briefgeld. Het bleek niet veel. We waren niet rijk. Maar we vóelden ons wel rijk. We waren de hele dag samen geweest, de zon had geschenen en onderweg naar huis bespraken we hoeveel stokbroden en ijsjes we ervan zouden kunnen kopen over vier weken, op de camping in Bretagne.

Ik wil maar zeggen, rijkdom kun je niet kopen en is maar heel relatief. En ik ben me -bij vlagen- bewust dat ik nooit rijk ga worden. Want dat ben ik namelijk al.