Het kan altijd erger...

Ik kwam afgelopen donderdag thuis van mijn werk (we eten donderdags altijd bij mijn schoonouders) en trof mijn kleine meisje aan in de bank met een rood gezicht van het huilen, een verbeten gezichtje, haar beentjes op papa's schoot, snikkend en smekend. Er lag een natte doek op haar been en ik wist dat het niet goed was. Haar beentje was een half uur geleden tussen de spaken van de fiets gekomen en het zag er niet goed uit: er zat een kromming in haar onderbeen. We zijn de auto ingestapt en naar het ziekenhuis gereden. Het bleek een behoorlijke breuk en ze werd gespalkt.

De daaropvolgende vier nachten waren een nachtmerrie, alhoewel we die niet konden hebben want we sliepen niet. Mijn dochter had helse pijnen in haar been, kon niet slapen, niet liggen en at niet ten gevolge van de pijnstillers die we haar gaven. Godzijdank bestaan die, anders had ik de pastoor moeten bellen voor duiveluitdrijving.

Op zulke momenten, waarop je kind ondraaglijke pijn heeft en jou vraagt om hulp die je haar niet kunt bieden, haar alleen maar kunt aaien en vasthouden en zoenen, wens je dat je haar pijn en botbreuk en het hele zwikkie ellende van haar over zou kunnen nemen. Maar dat gaat niet, en dus doe je wat in je macht ligt. Door het slaapgebrek en machteloosheid wordt het innerlijke touwtje dat tolerantie heet strakker en strakker gespannen waardoor zelfs een te licht gebakken broodje je ziedend van woede kan maken. Op zulke momenten lijkt je slechtste zelf tevoorschijn te komen, je relativeringsvermogen bevroren en de huiskamer je wereld. Want tijdens de dagen waarin mijn dochter letterlijk gek werd van de pijn kon de rest van het wereldleed me aan mijn reet roesten. En dat terwijl ze 'slechts' een botbreuk heeft en over drieënhalve week weer ondersteboven aan het klimrek zal kunnen hangen. Relativeringsvermogen dus. Foetsie.

Want toen we gister samen in het gras zaten in de zon, aan de slootkant in het park, terwijl de eendjes verwachtten dat we brood hadden dat we niet hadden, en ik haar voorlas uit de boeken die we zojuist uit de bieb hadden gehaald, was het gips het enige bewijs van de pijn die ze had gehad. En die nu weg was. Ze lachte weer. En ik ook.

En dan kom ik op het gegeven dat het altijd erger kan. Ik zag vandaag de film Broken Circle Breakdown in ons clubhuis PX. Een schitterende Vlaamse film, heel emotioneel, rauw, realistisch, triest en mooi. Een verhaal met flashbacks naar hoe mooi de liefde begon en weer naar hoe lelijk het kan eindigen. Het kleine meisje in het verhaal wordt enorm getroffen door de bijl des levens waardoor ik me des te meer bewust werd van de peulenschil waar wij mee van doen hadden afgelopen dagen. Ik ga het verhaal niet vertellen, je moet hem absoluut gaan zien. Maar met een laken, want je zult het niet droog houden- althans, ik niet.

Slaap lekker iedereen en maak er morgen een mooie dag van, leef niet alleen in het weekend; carpe diem.