Een kind

In november heb ik vijf jaar een kind. Dan is het alweer vijf jaar geleden dat ik een meisje op de wereld heb gezet, met alles erop en eraan. Noem het een wonder, een geschenk, een mirakel, maar gek genoeg voelde de hele zwangerschap niet zo voor mij. Ik was na een ideale dracht van negen en nog wat maanden een 26-jarige moeder geworden. Een moeder die zichzelf op dat moment veel te jong vond om zeggenschap te hebben over een spiksplinternieuw, klein mensje. De wereld van wiegen, slaapjes, pap en pampers was destijds een wereld ver van de mijne waar ik nog maar vijfentwintig jaar op aanrommelde. Aan ouderschap toe dénken te zijn is een wereld van verschil met daadwerkelijk er een te wórden.

Een schat van een baby had ik geworpen, een lang dun meisje met een klein hoofdje en een fijn neusje. Ik weet nog hoe ze na een knip in mijn onderkantje de verloskamer in tuimelde, hoe ik plotsklaps verliefd was op dat natte rimpelige vrouwkindje. Zo voelde dat dus en het was allemaal waar; je houdt gelijk van je eigen kind en die liefde is met niets te vergelijken. En toen was ik dan moeder geworden, daar in dat gele kamertje in Purmerend, 's avonds, na een bevalling van een uurtje of veertien, met mijn eigen moeder op de gang die me samen met de even zo splinternieuwe papa bij had gestaan tijdens de dierlijke taferelen die zich hadden afgespeeld. Ik had een baby. Ons kindje. Wow.

Ze was mij gegeven en ik kreeg de taak, samen met haar vader, haar netjes af te leveren in de grote en diepe poel die haar nog grotendeels onbekend was en is. En dat is best een enge gedachte. Hoe kreeg ik een dikke voldoende voor deze taak?

Soms kijk ik terug op haar leventje en vraag me af wat voor (wijze) lessen ik haar kan meegeven en welke fouten ik al heb gemaakt in haar korte weg van baby naar kleuter-zijn. Wat wil ik haar leren dat belangrijk is en wat pure tijdsverspilling? Welke kerels voor plezier zijn en welke voor het leven? Hoe voed je je je kind goed op en hoe voorkom je dat je niet dezelfde fouten maakt als je eigen ouders? Hoe blijf je continu een bewust voorbeeld?

Die van mij is nog maar vierenhalf. Ik durf niet te denken aan wat allemaal nog komen gaat en hoe ik daarop zal moeten reageren.

Het is best wel wat, het ouderschap. Het is de grootste verantwoordelijkheid die je kunt hebben, omdat jij degene bent die het kind vormt vanaf de eerste ademhaling buiten de baarmoeder. Ik wil geen moeder zijn met de Grote Bosatlas aan regels, maar ook geen verwend kreng creëeren. Ik wil mijn dochter de ruimte geven om op haar snoet te gaan, maar niet teveel dat haar verdwalen doet. Ik wil dat ze flexibel is en met weerstand om kan gaan, met frustratie, maar wil haar tegelijkertijd beschermen tegen al wat niet fijn voelt. Ik wil dat ze discipline heeft, maar hoe kan ik haar dat in vredesnaam meegeven als ik dat zelf niet heb, en haar vader evenmin? Zoals ik zei: het is een buitengewoon onmogelijke taak het op alle vlakken goed te doen.

Maar als ze dan op een mooie avond schaterlachend met een stuk of wat buurtkinderen op de trampoline staat, en ik ze genietend gadesla als 30-jarige moeder inmiddels, bedenk ik me dat ik het niet eens zo slecht doe. Mijn eigen moeder zal ik voor mijn gevoel nooit kunnen evenaren, maar op mijn manier ben ik mijn dochter's supermama, aan de zijde van haar superpapa. En zonder haar had ik dat nooit kunnen worden.