De Gehaktbal

Ik heb vandaag 30 gehaktballen gedraaid en gebakken.

En wanneer ik dat pond vette geperste restjesvlees in een grote schaal doe, samen met de twee eieren, de kruiden, het paneermeel en een royale scheut melk sta ik altijd wat in mijn handen te wrijven, te bedenken of ik het niet met een vork kan kneden, of met een stamp. Iets van een gereedschap zodat ik niet met mijn handen in die smurrie hoef, niet het slijm van het ei hoef te betasten en ik niet de restjes onder mijn ring vandaan moet pulken na het mengen. Hoewel het een klusje van niks is, ik vind de eerste aanraking met een gehaktmengsel gruwelijk, afgrijselijk en eetlustremmend.

Ik was mijn handen met zeep en laat ze enige seconden boven de schaal hangen, bijt op mijn lip en vertrek mijn gezicht in een onaantrekkelijke grimas, herpak mezelf en laat mijn vingers in de roze draadjes glijden. Ik voel hoe het koude gehakt gehakt om mijn huid glijdt en naarmate ik meer mijn vuisten bal en weer open, het gehakt pak en weer loslaat, de dikke slierten door mijn vingers laat piepen, hoe meer ik de substantie voel veranderen onder mijn vingers.

Het smakkende geluid, haast seksueel. Mijn afschuw laat zich omkneden in een tevreden culinair genot.

Het pond gehakt verandert in een vaste derrie, goed genoeg om ballen van te draaien, niet nat en niet droog.

Eenmaal op dat punt gekomen, heb ik alle aversie tegen ongebakken en ongedraaide gehaktballen van me afgeschud en draai ik er lustig op los, tot alle dertig - allen in afwijkende grootte- rondbuikig staan te blozen op de snijplank, afwachtend voor de grote duik in de hete bruine boter.

Ik verdeel de ballen over twee pannen, simpelweg omdat ik geen gaarkeukenpannen in huis heb, en bekijk hoe die roze bolletjes veranderen in smakelijk en hartig bruin. Het maakt een glimlach bij me los. Mijn balletjes doen het over het algemeen vrij goed bij mijn gasten en dus bereid ik in zekere zin mijn trots in die pannen.

Bij het opdienen, allen in gezelschap van een klodder mayo en mosterd, probeer ik ongemerkt aan de gezichtsuitdrukkingen te zien of ze weer gelukt zijn. Want een goede gehaktbal maak je niet zomaar.

En wat een weg dat vlees heeft afgelegd eer de bal van een restje rundermaag, -buik, -oor en wat dies meer zij, is ge-make-overd in een goudbruine hartige bonk; daar hoeven we niet laatdunkend over te doen.

Een gehaktbal is en blijft een klassieker. Mits met liefde en precisie bereid.