Dansen Op De Zee

Ik had vandaag mijn tweede golfsurfervaring in Zandvoort via een Groupondeal, geboekt bij Azurro, een strandtent dat gelegen is op het naaktstrand van Zandvoort. Fijn dat onze les in september was en er dus op één naakte meneer na, geen naaktstrandbezoekers waren.

Mijn eerste keer surfen was aan de Gold Coast in Australië waar de golven me volledig in de greep hadden en waar die enorme plas water mij niet veel staand succes op mijn board gunde. En hoe meer ik peddelde tegen de golven in, hoe meer zeewater ik naar binnen slokte, hoe moeier ik werd en hoe minder het beeld dat ik had een surfbabe te kunnen zijn overeenkomsten vertoonde met de realiteit. Het is zwaar, het valt tegen en je wilt waarschijnlijk niet terugzien hoe onhandig je je door het water manoeuvreert met een plank onder je borsten en snot uit je neus, terwijl de ene na de andere hoge golf je teruggooit het strand op. Destijds duurde de surfles iets langer dan een uur, wat natuurlijk veel te kort is om degelijk kennis te maken met de stroming en het onder de knie te krijgen van de juiste timing zodat je niet bij iedere golf een stuk of wat salto's onder water maakt, niet meer weet wat nu onder of boven is, terwijl, als je eenmaal weer grond onder je voeten voelt en opstaat met je haar als zeewier voor je gezicht, de volgende stoot water je opnieuw uit je evenwicht duwt en je board tegen je harses ramt.

Maar het kán heel leuk zijn, heus.

Vandaag, tien jaar later, probeerde ik mezelf in Zandvoort met de golven te verzoenen en stapte ik in wetsuit - dat me moest beschermen tegen de 19 graden celcius dat het Noordzeewater warm was - en met board onder mijn arm het water in, vastbesloten minimaal één keer een golf te berijden, staand op mijn plank. Het lukte me zelfs meerdere malen, maar van berijden kon ik niet echt spreken. Ook nu liet de zee me zien wie de baas is in de zoute diepe poel, maar met doorzettingsvermogen, een diep respect voor moeder natuur en het in mijn hoofd herhalen van mijn mantra 'vandaag gaat het me lukken' voelde ik dat het beter ging. Het aantal onderwatersalto's was aanzienlijk afgenomen ten opzichte van mijn eerste surfervaring en in plaats van tegen het water in te peddelen pakte ik mijn board met beide handen stevig vast en draaide hem om bij het bijna breken van een golf. En geloof me: als je de zuiging van de stroming bij je voeten voelt, waardoor het water bij je enkels ondiep wordt, je achterom kijkt en de golf bedachtzaam en soms onheilspellend op je af ziet komen, en je je op je board laat glijden met je handen klaar om je af te zetten, het water je met een ongekende kracht naar het strand stuwt en je je lichaam ook daadwerkelijk op je board weet te hijsen, dan voelt dat groots, dan voelt dat Patrick Swayze in 'Point Break', dan voelt dat 'zie je wel dat ik het kan!'. Je wilt nog een keer. En nog een keer. Het is een gezonde verslaving, die intieme momenten met de zee.

En je raadt het natuurlijk al: ik wil nu een huisje aan zee, met een dependance voor het board en wetsuit, met buitendouche, een dompelbad met ruimte voor vier en een overdekte haard temidden van grote kussens, met de zee ruisend op de achtergrond.

Want over de prachtige stem van de ruisende golven heb ik het nog niet eens gehad; daar kunnen de krekels in Costa Rica nog een puntje aan zuigen.