ADE

Ik zwaai met mijn lange paraplu ten teken dat ik met de bus mee wil, maar de gele 110 rijdt met onverminderde snelheid langs me heen. Daar sta je dan! Het is woensdagavond en het regent fijne druppeltjes en de dorre boomblaadjes schuiven met een ritselend geluid over het fietspad. Ik voel net zo min voor een half uur wachten tot de volgende bus komt terwijl mijn gestylde haar verandert in de vacht van een zieke marmot, als voor het teruglopen naar huis met mijn dan al pijnlijke heup. En de avond is nog lang. Het is kwart voor negen en we hadden om negen uur afgesproken in Amsterdam. Ik kies toch voor de laatste optie en loop weer terug naar huis, door de verlaten straten onder het rode afdakje van mijn paraplu.

Na een lift van mijn man naar een bushalte aan de andere kant van het dorp, een touristische busreis die veel, heel veel van Amsterdam Noord laat zien, het in de regen bevrijden van mijn fiets die geklemd zit tussen twee buurfietsen en een half omgewaaide struik, het open trachten te krijgen van het hangslot dat op een onmogelijke plek hangt waardoor ik met mijn wang op het natgeregende zadel van de linkerbuurfiets moet hangen, en eenmaal op de fiets bij veel tegenwind op de Prinsengracht krijg ik een onbestemd gevoel dat dit een misplaatst bezoek aan de stad is en dat ik wel gek lijk om op een natte woensdagavond als deze, tegen inmiddels tien uur, strijd voer met een paraplu, een loszittend handvat en de onbekende weg naar café Brandstof.  

Afijn, je bent jong en je wilt wat. En dus trap je het Amsterdam Dance Event af in Club Underground aan de Rozengracht. Op woensdagavond.

De verwarming staat op standje rode wangetjes in Brandstof en het is er gezellig druk, de wijn smaakt niet minder goed dan op een vrijdag en ik merk aan niemand in de kroeg dat het nog geen weekend is.

In de uitverkochte zaal van Club Underground later, weten we de gemiddelde leeftijd aardig omhoog te krikken; het staat bol van jeugdig- en frisheid. Maar wel fijn jong en fris gespuis, en geen übercoole of hippe, moeilijk kijkende fashion victims die maar een beetje mooi staan te zijn. We passen er nog prima tussen.

Er raken konijnen kwijt,  er worden nieuwe uit de hoed getoverd, we worden zesentwintig geschat, mijn hardloopblessure verdwijnt naar de achtergrond, laserstralen maken de ondergrondse disco tot een toverzaal, ik ontmoet nieuwe meiden en spreek af dat ik ze zal zien op Welcome to the Future Festival 2014, hoewel we  stuk voor stuk weten hoe loos dergelijke uitspraken zijn, en...

Dan is het vijf uur en verschijnen de gele hesjes die ons naar de uitgang loodsen.

De betovering is verbroken, het licht gaat aan, de disco is uit. Tijd om naar huis te gaan, de ochtend in de fietsen en voor een paar uur de ogen te sluiten.

Het was een mooi debuut op ADE 2013.