100% vrouw

Had ik maar een heel klein beetje richtingsgevoel. Een pumpie van het mannelijke brein. Een snippertje maar. Voor een injectie van Google Maps zou ik het ook doen. Dat had me gisteravond zeven beginnende rimpels bespaard, een tank diesel, twee uur nachtrust en een stuk voorprogramma van DJ GTA.

Ik had via mijn werk een ticket voor het Diamonds World Tour concert van Rihanna gekregen die gisteravond een show gaf in Ziggo Dome. De nieuwe popbunker die 17.000 toeschouwers kan stallen en die exact 34.4 kilometer en 33 minuten sturen vanaf mijn huis is. Mits ik in één keer goed zou rijden. Helaas. Niet gisteravond.

Op de heenweg hing op een bepaald moment een bord boven de weg waar Maastricht op stond, vervolgens nam ik de eerste exit, heb ik op een carpoolplek de TomTom ingeschakeld (ik had een ouderwetse routebeschrijving op de passagiersstoel liggen en was vastbesloten dat het mij ging lukken zonder navigatie), ben omgedraaid en ben uiteindelijk met klotsende oksels en wederom teleurgesteld in mezelf de P-Dome afgedaald en kon ik in een godzijdank nog overwegend lege parkeergarage de auto parkeren. Gratis -dankzij mijn goede baas.

Het was Rihanna die me even liet vergeten dat ik 100% vrouw ben en ik gaf mijn ogen de kost aan dat goddelijke, sexy en goedgeklede lichaam van haar. De Volkskrant schreef dat ze het meest sexy is van allemaal. Gisteravond in ieder geval zonder twijfel.

De terugreis was weer een uitdaging an sich. Al bij het uitrijden van de parkeergarage twijfelde ik of ik richting Duivendrecht moest of linksaf, een ander deel van Noord-Holland in. Mijn gevoel zei links, dus ging ik rechts. Het klopte. Enig minuscuul nadeel was dat de weg richting Zaanstad was afgesloten door wegwerkzaamheden en ik het welbekende verkeersbord waarvan ik normaliter zeker weet dat het me thuis zal brengen aan me voorbij zag gaan. En nu?? In paniek keek ik naar het verlichte schermpje van de TomTom die het onheilspellende 'route wordt opnieuw berekend' liet zien, wat niets minder betekent dan: 'U gaat de verkeerde kant op'. Met sap in de tank goed voor nog maar 15 kilometer, een waarschuwend oranje lampje, afgesloten wegen en geen enkel zicht op een tankstation vond ik het inmiddels onuitstaanbaar dat ik een vrouw ben. Met zo clichématig weinig oriëntatiegevoel.

Het is een godsgeluk dat ik geen brokken heb veroorzaakt, want ik ben meerdere malen plots van baan verwisseld, toch maar linksaf geslagen bij dat ene stoplicht en pardoes van de weg gereden toen ik een BP tankstation zag. De kassabediende begroette me glimlachend toen ik de diesel kwam betalen - wat moet het amuserend geweest zijn mij een tiental minuten met de tankdop te zien klooien.

Uiteindelijk ben ik thuis gekomen, heelhuids. En in het holst van de nacht, met nog maar vierenhalf uur slaap voor de boeg, aderen gevuld met adrenaline, zit ik op de wc en rol de strakke broekspijpen langs mijn kuiten naar beneden. Ik denk aan Rihanna en aan haar afgetrainde lijf. Morgen zal ik sporten. Volgende week zit deze broek me goed. En je zal mij niet meer zien verdwalen 's nachts, alleen in de auto. Want EBS rijdt tot na middernacht. Ook op weekdagen.